Πώς προέκυψαν τα Μετέωρα. Μοναδικό φυσικό μνημείο.

Λευτερωμένη η λίμνη έσπρωξε τα νερά να δραπετεύσουν επιτέλους από την πανάρχαια βουνίσια φυλακή τους και να ορμήσουν  να ενωθούν με την θάλασσα.  Ξοπίσω της η  λίμνη, άφησε έναν τεράστιο εύφορο τόπο, τον θεσσαλικό κάμπο και δύο μικρές λίμνες, που αργότερα τις είπαν οι άνθρωποι, τη μια Βοηβίδα (Κάρλα) και την άλλη Νεσσωνίδα.

Τα Μετέωρα πάλι ήταν τμήματα της κοίτης ενός μεγάλου ποταμού που έστελνε τα νερά του στην πανάρχαια λίμνη της Θεσσαλίας. Πάλι οι δυνάμεις της γης παρέσυραν τα λιγότερο συμπαγή τμήματα της κοίτης και άφησαν άθικτα τα πιο στέρεα. Εύκολα διακρίνει και σήμερα ο επισκέπτης ότι οι μάζες  των όρθιων ογκόλιθων αποτελούνται από πέτρες ποταμίσιες, άμμο και λάσπη που άφησαν πίσω τους τα νερά. 

Με την πάροδο του χρόνου, οι μάζες αυτές ενώθηκαν και στερεοποιήθηκαν με την πίεση που άσκησαν πάνω τους οι υψηλότερες μάζες. Μετά ανέλαβε ο άνεμος, οι βροχές, το χιόνι και το χαλάζι, να σχηματίσουν τους καλοδουλεμένους πέτρινους κώνους όπως τους θαυμάζουμε σήμερα. Αυτά τα στέρεα κομμάτια της κοίτης τα λέμε σήμερα Μετέωρα, και πράγματι  μετεωρίζονται μεταξύ γης και ουρανού.

Πράγματι δεν είναι πολλές οι περιοχές του πλανήτη όπου οι ζωντανές δυνάμεις της γης, τα στοιχεία της φύσης κατάφεραν να φιλοτεχνήσουν με μακρόχρονη λεπτή επεξεργασία, με τόση μαστοριά θα λέγαμε σήμερα, αυτά τα πέτρινα φυσικά οικοδομήματα. Ίσως δεν είναι τυχαίο ότι οι λέξεις «Θάλασσα» και «Θεσσαλία» έχουν τόσα κοινά γράμματα και τόσο κοινό ηχόχρωμα.

Αυτή είναι με λίγα λόγια η ιστορία της δημιουργίας του Θεσσαλικού κάμπου, όπως τουλάχιστον την ερμήνευσε ο Γερμανός γεωλόγος Αλ. Φίλιπσον που επισκέφτηκε και μελέτησε την περιοχή από τον 19ο αιώνα κιόλας.