ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

Ανδρέας Ν. Λύτρας

Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα: αυτό είναι το τριαδικό σύνθημα, για την προβολή των αρχών της γαλλικής επανάστασης. Σε σημαντικό βαθμό αυτό το σύνθημα επικοινωνεί με το περιεχόμενο της Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη (Αύγουστος του 1789),[1] για να περιγραφεί τελικά, μετά από πολιτικές περιπέτειες, ως αναπόσπαστο στοιχείο της νέας νομιμότητας έναντι των χαρακτηριστικών του παλαιού καθεστώτος, στους επίσημους συμβολισμούς της Γ΄ Γαλλικής Δημοκρατίας.[2] Θεωρούμε, σήμερα, τις τρεις αρχές, ως αναπόσπαστες των προϋποθέσεων και των ενεργών χαρακτηριστικών της οργάνωσης της νεωτερικής πολιτείας. Τίς θεωρούμε αυτονόητες και πραγματοποιημένες, ενώ δεν ήταν για μια μακρά περίοδο και, κατά μείζονα λόγο, σε ορισμένες διαστάσεις τους δεν έχουν πλήρως υλοποιηθεί, κατά την περίοδο (πλέον) των δύο αιώνων, μετά την ολοκλήρωση της μέγιστης των αστικών επαναστάσεων.

ΚΡΑΤΟΣ, ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΙΣΜΟΣ

ΚΡΑΤΟΣ, ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΙΣΜΟΣ

Προς την οικονομία των «τριών ισοδύναμων συνεισφορών»;

Ανδρέας Ν. Λύτρας

Έχουμε την σχεδόν απόλυτη αίσθηση, ότι καπιταλισμός της εποχής της νεωτερικής κοινωνίας είναι μια οικονομία, με απόλυτη κυριαρχία της κερδοσκοπικής επιχείρησης. Από την άποψη της παραγωγής του πλούτου η αίσθηση αυτή είχε κάποια βάση μέχρι ίσως το 1933. Την περίοδο μετά την κρίση του 1929-30 έγινε σαφές ότι οι λειτουργίες της ελεύθερης αγοράς είναι επισφαλείς για την οικονομική σταθερότητα του ίδιου του καπιταλισμού. Οι μετασχηματισμοί, μετά το 1933, κατέστησαν το κράτος τον μεγαλύτερο ενιαίο εργοδότη. Η κατάσταση αυτή εδραιώθηκε στη μεταπολεμική εποχή.

Παρά τη μεσολάβηση της σχεδόν τριακονταεπταετούς περιόδου που μεσολάβησε από την πολιτική επιβολή του νεοφιλελεύθερου πολιτικού δόγματος, το οποίο εμφορείται από τις εισηγήσεις της νέας εκδοχής της νέο-κλασικής οικονομικής θεωρίας, οι δημόσιες δαπάνες αποτελούν λεόντιο μερίδιο του ετήσιου ΑΕΠ των αναπτυγμένων χωρών. Είναι περισσότερο από προφανές ότι η κρατική επιβολή στη λειτουργία της οικονομίας είναι απόλυτη και το σπουδαιότερο είναι, ότι μέσω αυτής της επιβολής δεν κατέστη δυνατή η επίτευξη και η διατήρηση του κοινωνικού εξισωτισμού στη μακρά διάρκεια. Το κράτος με σταθερότητα απέσπασε τον πλούτο από τις μεγάλες μάζες των φορέων κατώτερων και μεσαίων εισοδημάτων. Διένειμε εκ του αποτελέσματος αυτόν τον πλούτο, κυρίως και με διάφορα προσχήματα ή ενεργείς αιτίες, στους κατόχους εμπορικών ή βιομηχανικών επιχειρήσεων, στους εισαγωγείς και παραγωγούς όπλων και συναφών συστημάτων, τις διεθνείς επιχειρήσεις παραγωγής και εμπορίας φαρμάκων ή ιατρικών μηχανημάτων. Αντί να βελτιώθουν οι συσχετισμοί των εισοδημάτων στις αναπτυγμένες χώρες, το χάσμα διευρύνθηκε από την κρατική πολιτική.

ΠΛΟΥΤΟΣ ΚΑΙ ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ

ΠΛΟΥΤΟΣ ΚΑΙ ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ

Ανδρέας Ν. Λύτρας

Ένας από τους πιο ευτράπελους μύθους της σύγχρονης εποχής είναι ότι δεν υπάρχουν κοινωνικές τάξεις και πως δεν υπάρχει ενεργής βάση της μεγάλης οικονομικής ανισότητας, καθώς η «πραγματικότητα» που κυριαρχεί είναι η πάνδημη επικράτηση της «μεσαίας τάξης»,[1] μαζί με την πρόσφατη συνοδό επινόηση: την «παγκόσμια μεσαία τάξη».[2] Όλες αυτές οι αναλύσεις, αν δεν αποτελούν απλοϊκές προπαγανδιστικές ατάκες, στερούνται οποιασδήποτε ευστάθειας και σοβαρότητας. Παρόμοια χαρακτηριστικά έχουν και οι περιφέροντες ανάλογες απόψεις. Ορισμένοι, από την χορεία των εξαιρετικά πλούσιων και των εκπροσώπων τους, διαβιβάζουν με τους ισχυρισμούς τους την υπέρτατη ανάγκη τους, να αποδείξουν ότι ο πλούτος τους δεν έχει δυσμενείς συνέπειες στις μεγάλες μάζες του πληθυσμού. Ο πλούτος τους δεν δημιουργεί φτώχεια, αλλά δημιουργείται από το πρόσθετο πλεόνασμα, από το οποίο ισόρροπα, αλλά όχι ισοδύναμα, ωφελούνται και όσοι δεν ανήκουν στην ελάχιστη μειονότητά τους.  Όσοι δίνουν βάση σε τέτοιες απόψεις και δεν μοιράζονται τις ίδιες υλικές προνομίες είτε δεν έχουν τις πνευματικές ετοιμότητες να τεκμηριώσουν τα δεδομένα της πραγματικότητας είτε είναι βαθύτερη επιθυμία τους η αποστασιοποίηση από την πραγματικότητα, προκειμένου να διατηρήσουν την αίσθηση της κατάκτησης κάποιας ευτυχίας στον ταπεινό βίο τους.

ΘΕΣΜΟΙ ΚΑΙ ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ

ΘΕΣΜΟΙ ΚΑΙ ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ

Tο βιβλίο «Θεσμοί και εφαρμογές της Κοινωνικής Οικονομίας» του Βασίλη Τακτικού  αναφέρεται καταρχήν στο πραγματιστικό φαινόμενο της Κοινωνικής Οικονομίας, που εξελίσσεται δυναμικά σε παγκόσμιο επίπεδο πέρα από το κράτος και την αγορά.

Εξετάζει τις τρεις συσχετιζόμενες έννοιες «κοινωνία πολιτών», «Κοινωνική Οικονομία» και «συμμετοχική δημοκρατία» μέσα από μια διαλεκτική σχέση που συντίθεται το δυναμικό περιεχόμενο αυτού του βιβλίου το οποίο ως παράγωγο έχει το κοινωνικό κεφάλαιο, το συνεργατισμό και τους θεσμούς αλληλεγγύης.