Χλωρίδα (δένδρα, φυτά, αγριολούλουδα)

που μεταφέρθηκε με φυσικούς τρόπους (αέρα, πουλιά). Πριν από την ελάτη υπήρχε δάσος οξιάς, η οποία εκτοπίστηκε από την ελάτη, ως ισχυρότερος φυτικός οργανισμός. Εδώ συναντάται ένας καλλωπιστικός - σπάνιος για την Ελλάδα - θάμνος, το Λιβούρνο, που είναι πολύ γνωστός στις δυτικές περιοχές της Ευρώπης και στη Γιουγκοσλαβία. Μέσα στο δάσος ευδοκιμεί ένα σπάνιο είδος κόκκινου κρίνου. Στα υγρά το ίτσι (ίον το εύοσμον), το σαλέπι, η μέντα, η αρωματική αγριοφράουλα, βατόμουρα. Στα ξέφωτα και ψηλά βρίσκουμε τσάι, αμάραντο, μούσχο, ρίγανη, νάνα (είδος χόρτου), το ευωδιαστό δάκρυ της Παναγίας. Την άνοιξη στα ποτάμια ανθίζουν άσπρες πασχαλίτσες, που έντυναν παλιά τον επιτάφιο, στις πλαγιές κόκκινες, μωβ, άσπρες ανεμώνες. Αρχές φθινοπώρου η γη γεμίζει με τις διώχτρες (κρόκος). Λέγονται έτσι επειδή ανθίζουν όταν φεύγουν οι παραθεριστές και οι κτηνοτρόφοι για τα χειμαδιά. Σημαίνουν και το τέλος του καλοκαιριού. Επίσης ανθίζουν αρχές της άνοιξης, σκάνε ανυπόμονα κάτω από το τελευταίο χιόνι, δηλώνοντας το τέλος του χειμώνα.

Εικόνα 1: Η υβριδική ελάτη.

 Εικόνα 2: Το Βιβούρνο.

Εικόνα 3: Το δάκρυ της Παναγίας.