Η πάλη των μοναχών με τα στοιχεία της φύσης

Οι ζωντανές δυνάμεις της φύσης, οι σεισμοί, τα νερά και οι ανέμοι έπλασαν με μεγάλη μαστοριά τον λιθότοπο των Μετεώρων. Οι ασκητές από την πλευρά τους συμπλήρωσαν το έργο αυτό, πάλεψαν με την πέτρα και με τον εαυτό τους και φύσηξαν τη ζωή στους βράχους, στεφανώνοντάς τους με μοναστήρια. Έτσι ζωντάνεψε η πέτρινη πολιτεία του Ιησού.

Τόπος της γυμνής πέτρας, πρόσκληση για έργα πίστης

Αυτό τον τόπο της γυμνής πέτρας επέλεξαν να κάνουν το λιμάνι τους οι πρώτοι ασκητές που σκαρφάλωσαν εκεί τον 11ο αι. και έφτιαξαν τα καταφύγιά τους στις σπηλιές και τις ρωγμές του βράχου, δίπλα από τις φωλιές των αετών.

Κάτω από τα βλέμμα των ασκητών απλώνονταν μια απέραντη ερημιά. Δεν μπορεί ένας κανονικός άνθρωπος να ζήσει και να τραφεί σε εκείνους τους βραχότοπους. Μόνο οι πρώτοι ασκητές μπόρεσαν γιατί αντιλαμβάνονταν ότι αυτός ο τόπος δεν μπορεί να είναι ανθρώπινη ιδιοκτησία, είναι μόνο θεία ιδιοκτησία. Είναι τόπος του Θεού. Είναι το πέτρινο δάσος του Ιησού.

Γιατί διάλεξαν οι πρώτοι ασκητές τα Μετέωρα

Απομόνωση – στέρηση – προσευχή. Αυτά θέλουν πάντα να βιώσουν οι ορθόδοξοι μοναχοί και οι ορθόδοξες μοναχές. Και ασφαλώς δεν υπάρχει καταλληλότερος τόπος πάνω στη γη που να προσφέρει όλα τούτα, από τα Μετέωρα. Ένας απέραντος λιθότοπος με χίλιους περίπου βράχους διαφόρων σχημάτων και μεγεθών βρίσκεται στην άκρη των βουνών της Πίνδου. Πλησιάζοντας από τα Τρίκαλα και τον θεσσαλικό κάμπο, το τοπίο φαντάζει απόκοσμο, τρομακτικό, πνιγμένο στην καταχνιά και στη συννεφιά. 

Το Καστράκι

Το Καστράκι, το μικρό κάστρο που φυλά την πύλη των Μετεώρων σε χρώμα άσπρο-κόκκινο με γκρίζο φόντο

Περνώντας από την Καλαμπάκα για τα Μετέωρα ο επισκέπτης διασχίζει την μικρή πόλη με το όνομα Καστράκι. Άσπροι τοίχοι, πηλόχρωμες κατακόκκινες κεραμοσκεπές στα ριζά των θεόρατων σκουρόχρωμων γιγάντων των στεφανωμένων με τις μονές. Έκρηξη των χρωμάτων των ανθρώπινων και των φυσικών κατασκευών.